Samen een worst-case scenario maken![]() Niemand weet wanneer deze pandemie voorbij is en hoe lang de maatregel van zoveel mogelijk thuiswerken blijft. Dus hoe kan je met deze onzekerheid en de gevolgen voor je werk omgaan? Mijn antwoord? Pellen, doen en loslaten! Om te voorkomen dat ik een hele filosofische verhandeling schrijf, hierbij een citaat uit een artikel van de Correspondent. ‘Volgens de stoïcijnen kun je eudaimonia (een goed en deugdzaam leven) bereiken door te accepteren dat sommige zaken buiten je macht liggen. Je moet goed en deugdzaam zijn, maar ook je eigen beperkingen inzien. De stoïcijnen meenden dat je lijdt aan het leven als je denkt dat je dingen kunt veranderen die je juist helemaal niet kunt veranderen. Je oordelen en waarden, die kun je controleren. Niet meer, niet minder.’ Dus wees je bewust van waar je invloed ligt, werk dáár aan en laat de rest los. Hoe dan? Een belangrijk aspect van levensfilosofie zijn de praktische oefeningen waarmee je dagelijks deze levensfilosofie in praktijk brengt. En daar komt het pellen en doen om de hoek kijken. Want ook met je team is het belangrijk om regelmatig bezig te zijn met jullie werk, samenwerking en je eigen verbinding daarmee. Dus om praktische oefeningen met elkaar te doen. Een van de praktische oefeningen in deze onzekere tijd die je met elkaar kan doen, is het maken van een worst-case scenario. Want goed voorbereid zijn, betekent dat je de toekomst met een rustiger hoofd in kan gaan. Dus wat als het thuiswerken nog drie jaar gaat duren? Brainstorm erop los met elkaar wat dit betekent voor het werk én jullie welbevinden. En als je al die gevolgen met elkaar hebt, pel ze dan één-voor-één af wat jullie kunnen doen om dit gevolg te laten verdwijnen of te verzachten. En als je dan met elkaar weet wat je moet doen om het werk en het welbevinden in het team goed te houden, ga je samen stap-voor-stap aan de slag met elk idee, taak of oplossing. En wat niet kan? Daar oefen je met elkaar de kunst van het loslaten. Willen jullie graag geholpen worden in dit pellen, doen en loslaten in de online-wereld, dan help ik graag : ) Meer informatie over Groeiruimte, vind je hier.
1 Comment
De school en de zorginstelling hebben samen besloten de sprong te wagen ook al zijn nog niet alle financiën rond, de aannemer vond het zo’n mooi initiatief dat hij een gaatje vrijmaakt in zijn werk zodat we in het nieuwe schooljaar kunnen starten op een schitterende tijdelijke plek en samen met mijn dochter zijn er nog twee meiden blij dat deze plek is gecreëerd voor hun. En er is nog ruimte voor twee meer.
Wat in het begin van het schooljaar nog een verlangen was, een goede plek voor mijn dochter, is nu bijna realiteit. In het nieuwe schooljaar starten we met een pilot met drie mooie meiden op een schitterende plek. Het is zo mooi om te ervaren dat als je volhoudt, je droom voor ogen houdt en vooral mogelijkheden ziet, het echt lukt. Want dat is wat ik vooral het afgelopen jaar gedaan heb. Elke keer weer mijn droom erbij gehaald en elke keer weer alle mogelijkheden geduid. In alle contacten die ik heb gehad met de mensen van school, de zorginstelling, het samenwerkingsverband, de gemeente en landelijke instanties ging het steeds over mijn geloof dat het kon wat ik voor ogen had. Dat het juist was om te doen voor deze groep kinderen en dat het ook nog goedkoper is dan het alternatief van pappen en nathouden. En nu is het zover. In het nieuwe schooljaar gaat mijn dochter naar haar nieuwe plek met twee anderen meiden. Nu wordt het voor mij loslaten en erop vertrouwen dat de professionals vorm geven aan wat de kinderen nodig hebben en kunnen, om een goed leven te creëren. Wat ik hieruit geleerd heb? Houd koers, deel je verlangen en zie wat allemaal mogelijk is. Hoe is het toch mogelijk dat ik in 24 uur een ervaring kan hebben waarin ik vol in mijn kracht sta en nog geen 24 uur later uit het lood geslagen een gesprek verlaat? Na een paar mooie gesprekken ben ik weer wat wijzer en terug bij mijn uitdaging. De crux zit in het laten zien van mezelf en de ander(en) verleiden zich ook te laten zien.
Ik heb net twee schitterende teamdagen achter de rug. Schitterend omdat mensen vol enthousiasme en plannen weggingen en twee dagen nadien zinderde het nog steeds op de afdeling. Tijdens deze twee dagen heb ik bij elke vraag of opdracht die ik de groep stelde het voorbeeld gegeven. Dus voordat ik vroeg aan hen om zich bloot te geven, deed ik dat eerst zelf. Want hoe kan ik iets vragen zonder het voor te leven? Hiermee creëerde ik een setting waarin mensen zich veilig voelden om zich echt te laten zien, hoe spannend dit ook was. We leerden elkaar op een diepere laag kennen en er ontstond een echte verbinding met elkaar. En van daaruit konden we lastige issues en open vragen met elkaar bespreken, in verbinding en vanuit het hart. Maar een dag later zat ik bij een potentiële klant voor een kennismakingsgesprek voor een opdracht. Er waren drie leveranciers uitgenodigd waaruit de werkgroep een keuze zou maken. Na zo’n ervaring moest dit toch goed gaan. En toch ging het helemaal mis. Bij het voorstellen begonnen zij en vertelden ze alledrie hoelang ze al bij de organisatie werkten en wat hun functie was. Toen ik aan de beurt was nadat we netjes het rondje afgingen, begon ik wat in het wilde weg te vertellen… Totaal uit verbinding met mezelf en mijn gesprekspartners. Het kwam ook niet meer goed. Ik raakte de kern niet, vroeg niet lekker door en kon mijn werkwijze niet overtuigend vertellen. Hoe kwam dit nu? Oké, ik was wat grieperig. Een duf en moe hoofd, maar toch. Dus in alle rust ben ik naar mezelf gaan kijken (na eerst natuurlijk ongelofelijk gebaald te hebben) en heb een goed gesprek gevoerd met mijn wijze collega. En de crux was niet zo moeilijk, ik ben mezelf uit het oog verloren. In het ongemak dat hoort bij dit soort gesprekken - want wie vindt dit niet spannend, zowel als leverancier als potentiële opdrachtgever - zaten we ineens in onze functies in plaats van als mens. En dat past niet bij mij. Ik wil als mens het gesprek aangaan. En in plaats van het initiatief naar me toe te trekken en een open sfeer te creëren trok ik me terug in mijn schulp. Geheel onzichtbaar voor de ander en eigenlijk ook voor mezelf. En dat werkt dus niet! Ik wil mezelf helemaal laten zien en anderen uitnodigen dit ook te doen. Want vanuit deze diepere verbinding komen we tot mooie dingen: een goede samenwerking, een beter bedrijfsresultaat en een fijne werkplek: oftewel een goed leven. Dus de volgende keer neem ik het initiatief en leef ik voor wat ik belangrijk vind, in gesprekken en in teamcoaching. Jezelf laten zien als mens en van daaruit de verbinding aan gaan. En als het dan niet past, dan is dat ook oké. Want het is elke keer weer een cadeau als mensen zich laten zien met al hun emoties, angsten en verlangens. Makkelijk is het niet, maar als je de sprong samen waagt, is het daarna allemaal niet eng meer. Zoals een van de deelnemers zei aan het eind van een mooie teamdag: “in de start hebben we zoveel gezien van elkaar dat ik het daarna niet meer moeilijk vond om me te laten zien, want iedereen wist al waar ik vandaan kom”. ![]() Van de week werd ik getroffen door een bericht in de krant over de veroordeling van vijf ex-verpleegkundigen die naaktfoto's en selfies van weerloze patiënten hadden verspreid via een WhatsApp-groep met 25 collega's. Reactie van een van de verpleegkundige was dat het niet de bedoeling was om iemand belachelijk te maken. Het was grappig, toch?! Ik las het berichtje voor aan de ontbijttafel waarop mijn man, werkzaam in de zorg, vertelde dat hij laatst een filmpje kreeg te zien waarin een jongere collega een parodie had gemaakt op een van de bewoners waar hij mee werkt. Toen mijn man tegen hem zei dat dit echt niet kan, begreep de collega niet wat hij bedoelde; hij overtrad toch geen regel en het was grappig, toch?! Behalve waarschijnlijk een generatiekloof is dit volgens mij wat Joris Luyendijk bedoelt met amoreel gedrag. Als je je aan de regels houdt, hoef je verder niet meer na te denken over je acties. En als er geen regels over zijn, dan mag het dus (Ethiek is inderdaad datgene wat voorbij de regels ligt, Joris Luyendijk in Trouw). Hoe ga je hier als organisatie mee om? Ga je zorgen dat er overal regels voor zijn? Richt je nog meer controlemechanismen in? Of durf je het aan om mensen hun verantwoordelijkheid terug te geven waardoor zij zelf moeten nadenken of iets kan of niet? Zoals in de trendrede 2016 gezegd werd: "... Er is geen meetinstrument dat alle individuele schakelingen en nuances weet te vangen. We bepalen zelf wel welk gedrag we op welk moment het beste kunnen tonen. Een innerlijk kompas levert vastigheid binnen alle beweging….." Uit bovenstaande voorbeelden blijkt hoe belangrijk een innerlijk kompas is dat geijkt is met de bedoeling van de organisatie. Dat de medewerkers in bovenstaande voorbeelden in hun gedrag verinnerlijken dat de bedoeling is om zorg te dragen voor de aan hen toevertrouwde mensen. Maar hoe zorg je hiervoor? Er zijn daarbij twee zaken belangrijk: namelijk dat mensen een stevig fundament hebben én dat zij zich verbinden aan de organisatie en zijn bedoeling. Een stevig fundament zorgt ervoor dat je jezelf kent. Dat je weet wat je kwaliteiten zijn, je patronen en je schaduwkanten. Door deze kennis weet je wat je kan én wat je nodig hebt van je omgeving. Door je te verbinden met de organisatie en zijn bedoeling ijk je je eigen kompas met die van de organisatie. Hierdoor weet je wat er van je verwacht wordt en kun je je verantwoordelijkheid nemen om je best mogelijke bijdrage te leveren aan je patiënt, klant, burger. Ik ben heel benieuwd naar jullie antwoorden op de vraag hoe in de organisatie om te gaan met dit soort incidenten en hoe dit te voorkomen. Soms moet je hemelbestormer zijn om je kind haar welzijn te geven waar zij recht op heeft. En dat moment is nu. Zoals een aantal van jullie weten, heb ik een meervoudig gehandicapte dochter van bijna 12, Josefien. Na de zomer realiseerden we ons dat zij zich nauwelijks langer staande kan houden in het huidige speciaal onderwijs. Na een zoektocht met de nodige hobbels en zonder resultaat, hebben we de situatie omgedraaid. We zijn gaan dromen over hoe de ideale leeromgeving voor haar eruit zou moeten zien. We hebben onze stoute schoenen aangetrokken en hebben mensen benaderd met de vraag of zij dit met ons wilden realiseren. En ja, het lijkt te gaan lukken. Een nieuwe school in het nieuwe schooljaar!
Na jaren van alle hens aan dek brengen om haar binnen het huidige onderwijssysteem te houden, zetten we nu mijn dochter Josefien eens centraal. Want zij is een van de vele kinderen die zich met veel moeite staande houden in het huidige onderwijs of zelfs thuis zitten. Tijdens onze zoektocht konden we geen passende plek voor Josefien vinden. Dus bouwen we er zelf één. Een plek voor kinderen zoals Josefien die door hun complexe psychische problematiek, met name hun autisme, een zeer beschermde omgeving nodig hebben. Waar zij op hun voorwaarden kunnen leren en ontwikkelen. Dit betekent dat we vele hokjes negeren met als belangrijkste: onderwijs, buitenschoolse begeleiding en zorg. We creëren een plek waar kinderen en jongeren de hele dag hebben om te kunnen leren, ontwikkelen, spelen en sporten. Want ook deze kinderen willen leren en meedoen! Daarom dit nieuwe initiatief. En heb je een goed idee, wil je helpen of gewoon even iets zeggen, ik hoor het graag! |