In mijn kracht, uit mijn kracht

​Hoe is het toch mogelijk dat ik in 24 uur een ervaring kan hebben waarin ik vol in mijn kracht sta en nog geen 24 uur later uit het lood geslagen een gesprek verlaat? Na een paar mooie gesprekken ben ik weer wat wijzer en terug bij mijn uitdaging. De crux zit in het laten zien van mezelf en de ander(en) verleiden zich ook te laten zien.

Ik heb net twee schitterende teamdagen achter de rug. Schitterend omdat mensen vol enthousiasme en plannen weggingen en twee dagen nadien zinderde het nog steeds op de afdeling. Tijdens deze twee dagen heb ik bij elke vraag of opdracht die ik de groep stelde het voorbeeld gegeven. Dus voordat ik vroeg aan hen om zich bloot te geven, deed ik dat eerst zelf. Want hoe kan ik iets vragen zonder het voor te leven? Hiermee creëerde ik een setting waarin mensen zich veilig voelden om zich echt te laten zien, hoe spannend dit ook was. We leerden elkaar op een diepere laag kennen en er ontstond een echte verbinding met elkaar. En van daaruit konden we lastige issues en open vragen met elkaar bespreken, in verbinding en vanuit het hart.

Maar een dag later zat ik bij een potentiële klant voor een kennismakingsgesprek voor een opdracht. Er waren drie leveranciers uitgenodigd waaruit de werkgroep een keuze zou maken. Na zo’n ervaring moest dit toch goed gaan. En toch ging het helemaal mis. Bij het voorstellen begonnen zij en vertelden ze alledrie hoelang ze al bij de organisatie werkten en wat hun functie was. Toen ik aan de beurt was nadat we netjes het rondje afgingen, begon ik wat in het wilde weg te vertellen… Totaal uit verbinding met mezelf en mijn gesprekspartners. Het kwam ook niet meer goed. Ik raakte de kern niet, vroeg niet lekker door en kon mijn werkwijze niet overtuigend vertellen. Hoe kwam dit nu? Oké, ik was wat grieperig. Een duf en moe hoofd, maar toch. Dus in alle rust ben ik naar mezelf gaan kijken (na eerst natuurlijk ongelofelijk gebaald te hebben) en heb een goed gesprek gevoerd met mijn wijze collega.

En de crux was niet zo moeilijk, ik ben mezelf uit het oog verloren. In het ongemak dat hoort bij dit soort gesprekken - want wie vindt dit niet spannend, zowel als leverancier als potentiële opdrachtgever - zaten we ineens in onze functies in plaats van als mens. En dat past niet bij mij. Ik wil als mens het gesprek aangaan. En in plaats van het initiatief naar me toe te trekken en een open sfeer te creëren trok ik me terug in mijn schulp. Geheel onzichtbaar voor de ander en eigenlijk ook voor mezelf. En dat werkt dus niet! Ik wil mezelf helemaal laten zien en anderen uitnodigen dit ook te doen. Want vanuit deze diepere verbinding komen we tot mooie dingen: een goede samenwerking, een beter bedrijfsresultaat en een fijne werkplek: oftewel een goed leven.

Dus de volgende keer neem ik het initiatief en leef ik voor wat ik belangrijk vind, in gesprekken en in teamcoaching. Jezelf laten zien als mens en van daaruit de verbinding aan gaan. En als het dan niet past, dan is dat ook oké. Want het is elke keer weer een cadeau als mensen zich laten zien met al hun emoties, angsten en verlangens. Makkelijk is het niet, maar als je de sprong samen waagt, is het daarna allemaal niet eng meer. Zoals een van de deelnemers zei aan het eind van een mooie teamdag: “in de start hebben we zoveel gezien van elkaar dat ik het daarna niet meer moeilijk vond om me te laten zien, want iedereen wist al waar ik vandaan kom”.